بند بیکاری بر پای قهرمانی/بدهکاری کاراته به ورزشکار اراکی

بی تردید رسیدن به موفقیت در عرصه های مختلف راه‌ پرپیچ و خمی دارد، اما برخی با وجود موانع و محدودیت‌ها، این مسیر را با موفقیت پشت سر گذاشته و ثابت کرده‌اند که با تلاش و پشتکار می‌توان بر مشکلات چیره شد و به موفقیت دست یافت.

به گزارش کاراته نیوز و به نقل از ایسنا و رضا روشن از جمله ورزشکارانی هستند که توانسته اند این مهم را اثبات کرده و برای کاراته ایران و ورزش استان مرکزی کسب افتخار کنند. آنها با حضور در دفتر ایسنا از دنیای قهرمانی و دغدغه ها و نگرانی هایشان برای کاراته گفتند.

 

اباذری متولد سال ۱۳۷۶ در اراک است و در خانواده ای علاقه مند به کاراته بدنیا آمده است. ابتدا علاقه چندانی به کاراته نداشته، اما با توصیه پدرش از سال ۱۳۷۷ وارد دنیای کاراته شده و زیر نظر مربی اش آقای “مختاری” کاراته را شروع کرده است.

 

او در اینباره می گوید: در همان سال نخست توانستم قهرمان نوجوانان کشور شوم. همان سال در مسابقات قهرمانی نوجوانان آسیا مدال نقره را کسب کردم. پس از کسب این عناوین و عضویت در تیم ملی، علاقه ام به کاراته بیشتر شد.

 

از ورود به کاراته پشیمان نیستم

 

از نظر رشته و کسب عناوین قهرمانی پشیمان نیستم، اما از نظر اینکه رشته های رزمی با اینکه از رشته‌های دیگر سنگین‌تر هستند، مظلوم واقع شده و کمتر به آنها توجه می‌شود، ناراحت هستم. رشته‌هایی مثل بوکس، کاراته و کشتی خیلی سخت هستند ولی توجه زیادی به این رشته ها نمی شود. دو سال پیش در مسابقات قهرمانی کاراته جهان ۱۴۰ کشور شرکت کردند که آماری بی نظیر در رشته های مختلف است.

 

کسب بیش از ۴۰ عنوان بین المللی

 

در مجموع فکر می کنم حدود ۴۰ مدال بین المللی کسب کرده ام. در رده سنی نوجوانان که شروع کردم اولین مدالم نقره آسیا در کشور امارات بود. بعد همان سال در مسابقات جهانی نوجوانان چهارم شدم. در ادامه، در رده جوانان طلای آسیایی را گرفتم و در امیدها نقره آسیایی نصیبم شد. بعد از آن در لیگ های جهانی مسابقه دادم و در رده بزرگسالان حضور پیدا کردم و پس از قهرمانی در مسابقات جهانی، ۱۵ مدال لیگ جهانی را کسب کردم.

 

سال گذشته هم از ۱۱ مسابقه لیگ جهانی ۹ مدال کسب کردم که در میان تمامی ورزشکاران آقا و خانم کشورها از نظر امتیازی و تعداد مدال، سوم شدم. شش بار فینال آسیا را دیدم که حاصل آن چهار طلا و دو نقره بوده است.

 

زنگ خطر آسیایی ها برای کاراته ایران

 

در یک دهه اخیر کشورهای آسیایی پیشرفت بسیار خوبی در کاراته داشته اند و سطح مسابقات در آسیا هم بالا رفته است. ۱۵ سال پیش شاید ایران و ژاپن در سطح آسیا قدرت اصلی بودند، اما الان کشورهایی مثل اردن، کویت، قزاقستان و عربستان در مسابقات آسیایی فینالیست دارند و تک ستاره هایی دارند که سطح مسابقات را بالا برده اند، به همین خاطر اگر تلاش بیشتری در کاراته نداشته باشیم، کارمان در آسیا سخت تر هم خواهد شد.

 

کاراته در ایران حرفه ای نیست

 

کاراته در ایران حرفه ای نیست. یک ورزشکار برای اینکه بتواند فقط به فکر ورزش باشد، باید از نظر مالی تامین باشد. یک ورزشکار تا سن ۱۸ سالگی فقط به فکر تمرین و مسابقه است، اما پس از آن ذهنش درگیر مسائل مالی و کسب درآمد می شود و همین باعث می شود موفقیت های قبل را نداشته باشد.

 

هرساله جوایزی به قهرمانان مدال آور داده می شد که سال گذشته این جوایز اهدا نشد و امیدواریم حداقل این جوایز به قهرمانان پرداخت شود تا انگیزه بیشتری برای ادامه ورزش حرفه ای داشته باشند. من به شخصه در حال حاضر به دنبال کار و شغل خودم هستم. واقعا به یک شغل نیاز دارم و اگر از نظر مالی از خانواده با پشتوانه مالی بیشتری برخوردار بودم هیچگاه به دنبال کار کردن نبودم و به صورت جدی تری تمرین می‌کردم و شاید موفقیتم چند برابر می شد.

ملی پوشان حقوق ثابتی ندارند و هزینه‌های ما سنگین است. تا چند وقت قبل حقوق ماهیانه حدود دو الی سه میلیون تومان به ملی‌پوشان می‌دادند و انتظار داریم شرایط اشتغال برای قهرمانان فراهم شود. البته انصافا هیات کاراته و اداره کل ورزش و جوانان استان تلاش های زیادی در حمایت از قهرمانان استان داشته اند، اما ایجاد شغل برای قهرمانان استان که تعدادشان هم زیاد نیست، می بایست توسط مقامات ارشد استان از جمله استاندار پیگیری شود.

 

عدم حمایت اسپانسرهای قوی از کاراته

 

در چند سال اخیر صرفا یک یا دو تیم شرایط مالی خوبی در لیگ کاراته کشور داشته اند و بقیه تیم ها مبلغ زیادی به ورزشکاران حاضر در لیگ نمی دهند. سقف قرارداد یک کاراته کا در لیگ برتر ۳۰ میلیون تومان و آن هم برای تعداد محدودی از ملی پوشان است. امیدواریم با حمایت مسئولان و صنایع استان شاهد حمایت بیشتر اسپانسرهای مالی از کاراته باشیم.

 

امیدوارم کاراته المپیکی باقی بماند تا توانایی خود را ثابت کنم

 

بنا به دلایلی متاسفانه نتوانستم سهمیه المپیک توکیو را کسب کنم. البته احتمال خیلی کمی وجود دارد که مسابقات انتخابی مجددی برای کسب سهمیه المپیک توکیو برگزار شود. در نهایت امیدوارم کاراته در مسابقات المپیک ۲۰۲۴ هم حضور داشته باشد تا ضمن کسب سهمیه، مدال خوشرنگ المپیک را کسب کنم، البته قبل از آن به دنبال قهرمانی در بازی های آسیایی ۲۰۲۲ خواهم بود.

 

به پیشنهادات کشورهای خارجی فکر هم نکردم

 

پیشنهاداتی از چند کشور و با رقم های مالی بالا برای حضور در ترکیب تیم های ملی آنها را داشتم، اما واقعا به این پیشنهادات فکر هم نکردم. افتخار می کنم زیر پرچم ایران در مسابقات مختلف حضور می یابم و این حضور برایم غرورانگیز است. البته خواهش من از مسئولان این است که برای اشتغال قهرمانان چاره ای بیندیشند. واقعا ما خواسته زیادی نداریم و اینکه یک شغل و درآمد ثابت حداقلی داشته باشیم، انگیزه ما را چند برابر می کند.

 

خداحافظی با کاراته در اوج

 

فعالیت حرفه ای در رشته کاراته سن و سال خاصی ندارد. درست است که هرچه سن کمتری داشته باشیم، بهتر می توانیم رقابت کنیم، اما در حال حاضر نفراتی هستند که بیش از ۳۵ سال سن دارند و در مسابقات جهانی و المپیک حرف برای گفتن دارند. به شخصه تا روزی که در اوج باشم و بتوانیم مبارزه و کسب افتخار کنم، در کاراته حضور خواهم داشت.

 

پیش از این که کاراته به عنوان یک ورزش المپیکی شناخته شود، زیاد در کانون توجهات قرار نداشت، اما بعد از المپیکی شدن وضعیت این رشته کاملا تغییر کرده است و این رشته یکی از شانس های بالای کسب مدال در المپیک برای ایران است. امیدوارم با حمایت بیشتر، شاهد تداوم قهرمانی های کاراته در سطح بین المللی باشیم.

 

رضا روشن دیگر مهمان ماست، او متولد سال ۱۳۶۹ است و از هشت سالگی کاراته را زیر نظر “نصرت اله کریمی” آغاز کرده است.

 

در اینباره می گوید:

 

از کودکی به دنبال هیجان بودم. به کاراته علاقه زیادی داشتم و از کودکی کارهایی را انجام می دادم که نسبت به سنم جلوتر بود به همین دلیل از همان سال های نخست در اردوهای متعدد رده های سنی تیم ملی حضور داشتم و خیلی زود توانستم در رده سنی بزرگسالان حضور یابم.

 

روشن: متاسفانه به دلیل وزن پایینم، نتوانستم در لیگ های جهانی شرکت کنم ولی در مسابقات کشوری شش سال پشت سرهم فینالیست بودم.

 

کاراته یک مدال بین المللی به من بدهکار است

 

به واقع کاراته یک مدال بین المللی به من بدهکار است و تمام تلاش من این است که با عضویت در تیم ملی، به این موفقیت دست یابم و از کاراته خداحافظی کنم. انرژی تمرین و مسابقه را دارم ولی شرایط خیلی سخت شده است. توقع دارم که از نظر مالی تامین باشیم.

 

علاقه من هیچ وقت نسبت به کاراته کمتر نمی‌شود و حتی بیشتر هم می‌شود، اما کم توجهی به قهرمانان این رشته ناراحت کننده است. این را هم می‌دانم که اگر در رشته‌های دیگر فعالیت می کردم توانایی موفقیت بیشتری داشتم، اما هیچ وقت از کاراته خسته نمی شوم و کاراته جزئی از زندگی من شده است.

 

تضمین مادی و شغلی نداریم

 

البته از نظر مادی حمایت نمی‌شویم و تضمین مادی و شغلی نداریم. اگر هم موفقیت‌هایی را کسب کردیم از روی عشق و علاقه خودمان و حاصل زحمات مربیان و حمایت‌های هیات کاراته استان بوده است. واقعا اگر به نسبت مدالی که در کاراته گرفته می‌شود، به این ورزش توجه می شد و در واقع اگر توجه‌ها هم به اندازه مدال ها بود، شاید علاقمندان به کاراته بیشتر می شدند. الان هر چه جلوتر می‌رویم، علاقمندان کاراته کمتر می‌شود و اکثرا به رشته های توپی علاقمند هستند چون قراردادها و اسپانسرهای خوبی دارند.

 

مسئولان همیشه به ما وعده داده اند. از همان ابتدا که وارد ورزش حرفه‌ای کاراته شده ایم، مسئولین تاکید داشتند شما ورزش حرفه‌ای بکنید و پیگیری کار و اشتغال شما با ما ولی متاسفانه هیچ وقت این وعده ها عملی نشده است.

 

تا دو سال پیش که در تیم دانشگاه آزاد بودم و پس از آن، پیشنهادهای مختلفی داشتم ولی از نظر مالی انگیزه چندانی برای حضور در لیگ وجود نداشت و رقم قراردادها خیلی پایین بود.

 

وضعیت حمایتی از ورزشکاران ملی در استان و اراک مناسب نیست، بیشتر از بعد حمایت های مالی عنوان می کنم. هزینه های سفر و اعزام بسیار بالاست و نبود اسپانسرهای قوی انگیزه ها را کم می کند. امیدوارم مسئولان بتوانند این مشکل را برطرف کنند چون با وضعیت کنونی بدون حضور اسپانسر و حمایت های مالی نمی توان به کار با کیفیت ادامه داد.