بانوان کاراته‌کایی که می‌خواهند ماندگار شوند
به گزارش پایگاه خبری کاراته نیوز روند رو به رشد ورزش بانوان ایران که استارت آن از گوانگ‌جو با طلای خدیجه آزادپور خورد، در اینچئون با چندین مدال رنگارنگ از جمله طلای خدمتی و عباسعلی و نقره و برنز‌های سایر بانوان ادامه پیدا کرد تا جای خالی مدال‌های زنان در جدول، کم کم پر شود. بانوان کاراته‌کار ایران در اینچئون یک طلا و دو برنز به دست آوردند که حمیده عباسعلی قهرمان بازیهای آسیایی و فاطمه چالاکی که برنز گوانگ‌جو را تکرار کرد، میهمان ایسنا بودند تا درباره دغدغه‌ها و شرایط زندگی حرفه‌ای و شخصی خود صحبت کنند.
مشکلاتی که یکی دو تا نیست. از دست‌کم گرفتن‌های سال‌های دور که مگر شما هم می‌توانید مدال بگیرید؟ تا همکاری نکردن دانشگاه و مسئولان و …
****
ایسنا: تک طلای آزادپور در گوانگ‌جو از نظر بدبین‌ها جرقه‌ای زودگذر به نظر می‌رسید، اما شما با طلایی که در اینچئون گرفتید، ثابت کردید بانوان ایرانی ظرفیت بسیار بالایی دارند و این روند اتفاقی نبوده است.
حمیده عباسعلی: کاراته در این دوره از بازیهای آسیایی نسبت به ۴ سال قبل خیلی تفاوت کرده بود. نه تنها از نظر فنی بلکه از نظر امکانات و تجهیزات هم شرایطش برای حضور در این بازی‌ها خیلی خوب بود. ما برای حضور در بازی‌ها، ۷ ماه در آکادمی ملی المپیک بودیم. شرایط آکادمی ملی المپیک با توجه به داشتن پیست دوومیدانی، سالن بدنسازی و بقیه امکانات، خیلی خوب است و همین مسئله باعث شد شرایط ما برای اردوها خوب باشد. وجود این امکانات خوب باعث شد که ما بتوانیم این نتایج را به دست آوریم. فکر می‌کنم همه رشته‌ها امسال خوب عمل کردند.
ایسنا: هرچند از نظر تعداد طلا پیش‌بینی فدراسیون محقق شد، اما به نظر می‌رسید در پیش‌بینی مدال دست پایین گرفته شده بود چرا که می‌شد مدال‌های بیشتری به دست آورد.
عباسعلی: فکر می‌کنم قصد آن‌ها همین بوده است. گویا آن‌ها گفته بودند سه مدال طلا می‌گیریم. ما هم سه طلا گرفتیم. البته مشخصا می‌توانستیم بهتر نتیجه بگیریم و از انتظارها فراتر بودیم. همه آنجا شاهد بودند که ما حتی می‌توانستیم مدال‌های طلای بیشتری بگیریم اما جو حاکم بر بازی‌ها و داوری‌ها اجازه نداد. داوری‌ها در روز آخر واقعا مشکلات زیادی داشت. شما می‌گویید سمندر با گفتن این حرف‌ها خواسته توقعات را کم کند. او رییس است و من در این مسائل وارد نمی‌شوم. من خودم را درگیر این مسائل و گرفتن مدال نمی‌کنم. فکر و ذهن ما برای کسب مدال طلا بود اما تمام تمرکزمان روی کسب طلا نبود بلکه می‌خواستیم فکرمان آزاد باشد و کار کنیم تا خوشرنگ‌ترین مدال را بگیریم. قطعا همه ورزشکاران به فکر این هستند که بهترین نتیجه را بگیرند و من هم می‌خواستم در اینچئون بهترین عملکردم را نشان دهم و تمام تمرکزم روی ارائه بهترین کار بود که خدا را شکر این بهترین کار به کسب بهترین مدال انجامید. فکر ما نسبت به ۴ سال قبل خیلی راحت‌تر بود.
ایسنا: فدراسیون در پیش‌بینی مدال خود اسم از ورزشکار نبرد و فقط از تعداد حرف زد. این مساله درون اردو هم به همین شکل بود یا می‌دانستید روی طلای کدام یک از بچه‌ها حساب باز شده است؟
عباسعلی: قطعا وقتی رییس فدراسیون قول سه مدال طلا را می‌دهد، همه فکر می‌کنند که باید یکی از آن طلایی‌ها باشند. من هم دو سال پیاپی قهرمان آسیا شده بودم و در سهمیه‌بندی که برای اعزام به بازیهای آسیایی صورت گرفته بود در وزن من تعداد نفرات کمتری برای اینچئون شرکت کرده بودند و همین مسئله یک مورد مناسب بود. در این وزن (۶۸+) ورزشکاران چین و ژاپن، اصلی‌ترین رقبا بودند که روی آن‌ها برنامه‌ریزی کرده بودم. از قبل هم می‌دانستم که در این وزن این دو نفر شرکت خواهند کرد. خیلی دوست داشتم که در اینچئون بهترین نتیجه را بگیرم چون ۴ سال قبل متاسفانه در بازیهای آسیایی گونگ‌جو باختم و آن باخت به من انرژی داد که در این دوره با انرژی بیشتری مبارزه کنم.
ایسنا: خانم چالاکی! با توجه به داشتن یک برنز در کارنامه (گوانگ‌جو) از مدالی که گرفتی راضی هستی؟
فاطمه چالاکی: از اینکه مدال گرفتم اصلا راضی نیستم. در شرایط خیلی بدی به این مسابقه‌ها اعزام شدم. فشار روانی زیادی رویم بود. یک وزن بالاتر رفته بودم و در وزن خودم مبارزه نمی‌کردم. طبق تصمیمی که گرفتند وزن من هم حذف شد و نکته جالب در این تغییر وزن این است که وزن من را به خاطر کسی حذف کردند که خودش در این بازی‌ها برنز گرفت. در وزنی مبارزه کردم که هیچ تجربه‌ای در آن وزن نداشتم. جدول هم جدول سختی بود. تمام نفرات خوب وزن ۶۱- کیلوگرم در پایین جدول حضور داشتند و این کارم را سخت می‌کرد. من با یک اختلاف مقابل حریف خود شکست خوردم.
ایسنا: آیا شناختی از حریفانت در این وزن داشتی؟
چالاکی: من در وزنی مبارزه می‌کردم که هیچ تجربه‌ای در آن نداشتم و حریفان را نمی‌شناختم. فقط چندین اسم را در این وزن می‌دانستم ولی اگر در وزن خودم (۵۵-) شرکت می‌کردم همه حریفان را می‌شناختم.
ایسنا: مبارزه‌های وزن اصلی خودت را دیدی. فکر می‌کنی اگر شرکت می‌کردی مدال خوش‌رنگتری می‌گرفتی؟
چالاکی: زیاد به نفرات حاضر در این وزن توجه نکردم اما این را می‌گویم که من در این وزن دو سال قبل فینالیست شده بودم. برای توضیح راحت‌تر این کار می‌توانم بگویم که چهار سال قبل در بازیهای آسیایی گوانگ‌جو در وزن ۵۵ برنز گرفته بودم و قطعا این دوره برای ارتقا می‌آمدم. فکر نمی‌کنم یک بازیکن حرفه‌ای برای حضور در چنین رقابت‌های مهمی قبول کند که به یک وزن بالاتر بیاید و مبارزه کند اما وقتی وزنم را حذف کردند، چاره‌ی دیگری نداشتم که در یک وزن بالاتر شرکت کنم. این خیلی سخت است که سال‌ها در یک وزن شرکت کنی و به یکباره به تو بگویند که یا باید در یک وزن بالاتر مبارزه کنی و یا کنار بروی. این اتفاق برای من افتاد.
ایسنا: شما دو برنز بازیهای آسیایی را در کارنامه دارید. مدال سوم چه رنگی خواهد بود!؟
چالاکی: تمام تلاشم را می‌کنم که ۴ سال دیگر هم در ترکیب تیم ملی باشم ولی اگر نبودم هم چیزی را از دست نداده‌ام. نمی‌گویم انگیزه‌ای ندارم اما انگیزه‌ام زیاد نیست. من در چندین مسابقه فینالیست شده‌ام ولی به آنچه که می‌خواستم نرسیده‌ام. بالاخره این شرایطی است که وجود دارد و نمی‌شود چیزی در مورد آن گفت. می‌خواهم یک واقعیت را بگویم. من ۴ سال قبل در گوانگ‌جو اصلا فکر نمی‌کردم که مدال بگیرم و مدالش این همه باارزش باشد. آن سال اولین سال ورود من به تیم ملی بزرگسالان بود و سال قبل از آن هم در مسابقه‌های جوانان و امیدهای آسیا نقره گرفته بودم. همان سال در انتخابی‌ها شرکت کردم و ملی‌پوش شدم. به این دلایل فکر نمی‌کردم که در گوانگ‌جو مدال بگیرم. اکنون هرچه جلوتر می‌رویم متوجه می‌شوم که آن مدال چقدر باارزش بود.
ایسنا: واقف شدن به ارزش مدال بازیهای آسیایی انگیزه بیشتری ایجاد نکرد که با وجود مشکلات بتوانی مدال بهتری بگیری؟
چالاکی: انگیزه‌ام برای موفقیت در بازیهای آسیایی خیلی زیاد بود ولی قبل از اعزام به این بازی‌ها اتفاقاتی افتاد. از نظر ذهنی و روانی فشار زیادی را تحمل کردم. من تقریبا یک ماه مانده به بازیهای اسیایی در تیم ملی فیکس شدم و کارم خیلی سخت بود.
ایسنا: هفته دیگر مسابقات جهانی برگزار می‌شود و بانوان ایرانی نخستین حضور رسمی خود در این رقابت‌ها را تجربه می‌کنند. شما به عنوان اولین نمایندگان بانوی ایرانی اعزامی به این مسابقه‌ها، چه حسی دارید و چه هدفی را دنبال می‌کنید؟
چالاکی: دوست دارم حالا که به عنوان اولین نمایندگان بانوان ایران در این رقابت‌ها شرکت می‌کنیم، بهترین نتیجه را بگیریم. می خواهم نتیجه ما آنقدر خوب باشد که برای همیشه در تاریخ ثبت شود مانند اولین حضور ما در مسابقه‌های جوانان و امیدهای آسیا در هنگ‌کنگ که نتیجه خوبی گرفتیم و دوم شدیم. هنگ‌کنگ اولین جایی بود که ما با پوشش اسلامی شرکت کردیم.
ایسنا: فکر می‌کنید در مسابقه‌های جهانی چه مدالی بگیرید؟
چالاکی: مطمئن باشید که کم نمی‌گذاریم. ما با حریفان خودمان در مسابقه‌های مختلف لیگ جهانی، مسابقه داده‌ایم و تقریبا آن‌ها را می‌شناسیم. نمی‌توانیم بگوییم اصلا شناختی از آن‌ها نداریم.
ایسنا: برای رشته کاراته که المپیکی نیست، سقف آرزوها کسب مدال جهانی است. شما به عنوان اولین نمایندگان زن ایران، چه انگیزه‌ای برای رسیدن به این قله دارید؟
عباسعلی: بانوان ایران ۵ سال است که مجوز حضور در مسابقه‌های بین‌المللی را گرفته‌اند که سال اول در مسابقه‌های جوانان و امید در هنگ کنگ موفق بود و همه خوب ظاهر شدند. علی‌رغم آن موفقیت ما، باز هم نگاه‌ها نسبت به بانوان کاراته‌کار زیاد عوض نشد. همان سال در بازیهای آسیایی گوانگ‌جو شرکت کردیم و برای نخستین بار دو برنز گرفتیم. این نگاه‌ها کمی تغییر کرد. سال بعد از بازیهای آسیایی در مسابقه‌های قهرمانی آسیا در چین، دیدیم که واقعا نگاه‌ها نسبت به بانوان ما تغییر کرده است. این جای خوشحالی بود که نمایندگان کشورهای دیگر تمایل پیدا می‌کردند که به سمت ما بیایند و با یکدیگر تمرین و صحبت کنیم. این پیامد همان عملکرد خوب بانوان است.
ایسنا: دید شما نسبت به حضور در مسابقه‌های جهانی چیست؟
عباسعلی:بانوان کاراته‌کار ما در چندین رقابت لیگ جهانی شرکت کرده‌اند و حریفان خوبی را شکست داده‌اند. البته اعزام‌های دیگری نیز داشته‌ایم. طبق برنامه‌ریزی که فدراسیون داشته، از فروردین ۹۳کارمان را شروع کردیم و چندین هدف داشتیم. هدف اصلی ما بازیهای آسیایی اینچئون نبود بلکه مسابقه‌های جهانی را هم مد نظر داشتیم. به همین خاطر اردوها را تعطیل نکرده و همچنان تمرین می‌کنیم. ما برای حضور موفقیت‌آمیز در این دو رقابت، تمرین‌های سختی را انجام داده‌ایم. انگیزه زیادی برای کسب موفقیت در مسابقه‌های جهانی دارم. مطمئن باشید همان انگیزه‌ای که برای کسب موفقیت در بازیهای آسیایی اینچئون داشتم، برای کسب موفقیت در مسابقه‌های جهانی هم دارم و بقیه ملی‌پوشان هم چنین انگیزه‌ای دارند. قصد ما این است که در مسابقه‌های جهانی عملکرد خوبی از خودمان نشان دهیم و نگاه جهانیان را به کاراته بانوان ایران جلب کنیم. درست است مسابقه‌های جهانی آلمان اولین حضور رسمی ماست اما فکر نمی‌کنم چیزی از حریفان خود کم داشته باشیم. ما در مسابقه‌های لیگ جهانی با حریفان خوب بسیاری مبارزه کردیم و پیروز شدیم. مطمئن باشید که همه به فکر پیروزی هستند و دوست نداریم که زنگ تفریح حریفان باشیم. مطمئن باشید بهترین عملکرد خود را نشان می‌دهیم.
ایسنا: نظرتان راجع به حجاب بانوان ایرانی و استقبال دیگر کشورهای اسلامی برای استفاده از این حجاب چیست؟
چالاکی: کشورهای مسلمان تا قبل از اینکه حجاب مد نظر ما از سوی فدراسیون جهانی تایید شود تا قبل از تاتامی با حجاب می‌آمدند اما برای مبارزه کردن بدون حجاب ظاهر می‌شدند چون مجوز نداشتند. اما بعد از تایید شدن این حجاب، همان کشورها از ما این کلاه‌ها و پوشش را می‌خواستند و ما در واقع این کلاه‌های خود را به آن‌ها می‌دادیم و خوشحالیم که کشورهای مسلمان دیگر نیز از حجاب ما الگو گرفتند.
ایسنا: عباسعلی مدال طلای قهرمانی آسیا را گرفت. بعد از آن طلای بازیهای آسیایی را گرفت و الان توقع طبیعی از او این است که بتواند در مسابقه‌های جهانی هم مدال بگیرد. خودش در این باره چه فکر می‌کند؟
عباسعلی: می‌خواهم بهترین عملکردم را نشان دهم و بهترین عملکرد از نظر من این است که خوشرنگ‌ترین مدال را بگیرم اما نمی‌خواهم تمام فکرم را به این معطوف کنم که مردم از من انتظار کسب مدال طلا را دارند. می‌خواهم مدال مسابقه‌های جهانی را بگیرم و به کسب مدال فکر می‌کنم اما دوست ندارم این را در ذهن خود داشته باشم که یک ملت پشت من ایستاده و انتظار کسب مدال را دارد. اینکه فکر کنم همه از من انتظار مدال دارند باعث می‌شود عملکردم پایین بیاید. خود شخص مهم‌تر از دیگران است. در وهله اول می‌خواهم آن مدال خوشرنگ را بگیرم و تمام تلاش خودم را انجام خواهم داد اما هیچ قولی نمی‌دهم چون نمی‌خواهم فشار روی خودم را زیاد کنم. می‌خواهم با فکر و خیال راحت در مسابقه‌ها شرکت کنم. از قبل هم گفته بودم دو هدف بزرگ دارم که یکی طلای بازیهای آسیایی و دیگری طلای مسابقه‌های جهانی است. خیلی خوب است که ما این مدال‌ها را داشته باشیم. بانوان ما شایستگی کسب این مدال‌ها را دارند و ما می‌توانیم.
ایسنا: مسئولان استانی شما آنگونه که توقع دارید به شما رسیدگی می‌کنند؟
چالاکی: قائمشهری هستم. نمی‌توانم منکر زحمات خوب آن‌ها بشوم هر اعزامی که داشته‌اند واقعا نسبت به من لطف داشته‌اند و هنگام برگشت در فرودگاه از من استقبال می‌کردند و حتی گاهی اوقات به منزل ما هم می‌آمدند و پیگیر بودند. جا دارد از آن‌ها تشکر کنم. در مورد هدایا و پاداش هم باید بگویم که هیچ وقت دست خالی نیامدند. من اولین بانوی مدال‌آور قائمشهر هستم. بهداد سلیمی در وزنه‌برداری و سجاد عباسی در ووشو همشهری من هستند و از این بابت هم بسیار خوشحالم. رضا یزدانی هم جویباری است و ۵ دقیقه با من فاصله دارد! در قائمشهر در بخش بانوان که در این چند ساله همیشه من مدال گرفته‌ام و در بخش مردان هم سلیمی مدال‌آور بوده است. مردم واقعا انتظار دارند و پیگیر کارهایم هستند. امیدوارم که انتظار آن‌ها را به خوبی پاسخ داده باشم.
ایسنا: دوست دارید از چه کسانی تشکر کنید؟
چالاکی: هر چه دارم از خانواده ام دارم. من ۷ ماه در اردو بودم و در این مدت شاید کمتر از ۱۵ روز را در کنار خانواده ام بودم. واقعا شرایط خیلی سختی بود و شرایط حضور خانم ها در اردو و دور از خانواده خیلی فرق می کند ما هم این سختی ها را تحمل کردیم تا به این موفقیت برسیم.
ایسنا: حضور نزدیک مسئولان در متن مسابقات و پیگیری کار ورزشکاران در اینچئون را چگونه دیدید؟
عباسعلی: من در روز اول مسابقات کاراته مبارزه کردم و همه مسئولان در سالن بودند. هیچ وقت لطفی که مسئولان وزارت و کمیته ملی المپیک نسبت به من داشتند و در سالن مبارزه من را تماشا کردند، فراموش نمی‌کنم. آقای سجادی، هاشمی و شهنازی در سالن من را تشویق می‌کردند و این مسئله خیلی به من انرژی داد و قوت قلب بود که این مسئولان را در کنار خودم می‌دیدم. این تشویق آن‌ها برای من خیلی خوشحال کننده بود. البته فکر و ذهنم به آن سمت نرفت که آن‌ها آمده‌اند بنابراین من باید خیلی عملکرد بهتری داشته باشم. اصلا به این چیزها توجه نداشتم. تمام تمرکزم کسب مدال بود و نمی‌خواستم با این حرف‌ها آن تمرکز از دست برود.
ایسنا: میزبانی کره‌ای‌ها چطور بود؟
عباسعلی: میزبانی کره‌ای‌ها در این مسابقه‌ها نسبت به گوانگ‌جو ضعیف‌تر بود وقتی وارد دهکده بازی‌ها شدیم، تعجب کردیم. گفتیم که شاید اشتباه آمده‌ایم چون معمولا دهکده بازی‌ها محوطه بسیار بزرگی را می‌خواهد اما این دهکده خیلی کوچک بود. درست است که میزبانی کره‌ای‌ها ضعیف بود اما کیفیت این دوره از بازی‌ها نسبت به گوانگ‌جو بهتر بود.
ایسنا: برخورد مردم با شما قبل از اینکه مدال طلای بازیهای آسیایی را بگیرید چطور بود و حالا که به عنوان اولین کاراته‌کار بانوی ایرانی، طلای بازیهای آسیایی را کسب کردید چگونه است؟
عباسعلی: من وقتی طلای قهرمانی آسیا را گرفتم آن مدال خیلی دیده نشد و آنقدر به چشم نیامد تا مردم من را بشناسند اما امسال چون صداوسیما مبارزاتم را پخش کرد و پوشش خوبی برای این مسابقه‌ها داده بود، شرایط خیلی فرق می‌کرد. وقتی برگشتم هنگام قدم زدن در خیابان، از من می‌پرسند که خانم، شما همان کاراته‌کاری نیستید که قهرمان شدید. آن کسانی که مسابقه‌ها را دیده‌اند، خیلی از من استقبال کردند و خیلی پیگیر هستند و می‌خواهند عکس بیندازند. این شناخته شدن پیش مردم خوب است اما کار ما را سخت‌تر می‌کند. باید بتوانیم جواب این محبت‌های مردم را بدهیم و جواب این احساسات را داشته باشیم. من هم باید احساسات آن‌ها را جواب بدهم. در درجه اول، اخلاق اهمیت دارد.
ایسنا: تهران با توجه به اینکه مدال‌آوران زیادی در بازیهای آسیایی دارد آیا به همان اندازه هم از ورزشکاران این استان تجلیل می‌شود؟
عباسعلی: از ورزشکاران تهران مثل جاهای دیگر تقدیر نمی‌شود. واقعا استان‌های دیگر رسیدگی خوبی دارند. ورزشکاران مدال‌آور تهرانی زیاد هستند و مسئولان به همین دلیل می‌گویند که نمی‌توانند زیاد تقدیر کنند که این حرف را قبول ندارم. البته نمی‌خواهم زیاد وارد چنین بحث‌هایی شوم ولی این تقدیر انگیزه‌ای می‌شود برای ورزشکار تا کارش را بهتر انجام دهد.
ایسنا: اهل کجا هستید و آیا مسئولان شهری از شما تقدیر کرده‌اند؟
عباسعلی" در شهرری زندگی می‌کنم و مسئولان شهری قول‌هایی داده‌اند اما با وجود اینکه دو هفته است از مسابقه‌ها برگشتیم اما هنوز این وعده‌ها عملی نشده است. من هنوز شهردار و رییس اداره تربیت بدنی خودمان را هم نمی‌شناسم چون آن‌ها را اصلا ملاقات نکرده‌ام. در این دو هفته که برگشته‌ایم فقط چندین وعده داده شده و من هم مصاحبه کرده‌ام و هیچ تجلیلی صورت نگرفته است. من دو مدال طلای آسیا را غیر از این طلای بازیهای آسیایی گرفته‌ام ولی تا به حال فرماندار و شهردار از من تجلیل نکرده‌اند. انگار حمیده عباسعلی وجود نداشته که بخواهند از او تجلیل کنند. رسیدگی به مدال‌آوران مرد خیلی بهتر از مدال‌آوران زن است اما سوال من اینجاست مگر چند بانوی تهرانی به بازیهای آسیایی رفته و مدال طلا گرفته است. فکر نمی‌کنم این تجلیل کار خیلی سختی باشد.
ایسنا: آیا تا به حال شده که خودتان را به مسئولان شهری معرفی کنید و انتظار تقدیر داشته باشید؟
عباسعلی: در شهرستان‌ها معمولا قبل از اینکه ورزشکار اعزام شود، مسئولان شهری خودشان را آماده می‌کنند و تدارک تجلیل را دیده‌اند اما در تهران این طور نیست. حتی در برخی مواقع باید خودمان اطلاع‌رسانی کنیم و بگوییم که فلان مدال را گرفته‌ایم و فلان کس هستیم تا از ما تقدیر کنند. من تا به حال چنین کاری را نکرده‌ام و نخواهم کرد که به خاطر یک مراسم تقدیر، نزد یک مسئول شهری بروم و بگویم چه مدال‌هایی گرفته‌ام. اگر مسئولان می‌خواستند خودشان می‌توانند از من تقدیر کنند. من به زور نمی‌توانم آن‌ها را به این کار وادار کنم. مسئولان استان تهران در مورد تجلیل از قهرمانان‌شان نسبت به استان‌های دیگر خیلی کم می‌گذارند.
ایسنا: نگاه جامعه به یک بانوی رزمی‌کار چطور است؟
عباسعلی: همه نگاه‌شان به یک زن این است که خیلی خوب است رزمی‌کار است و اگر در خیابان دعوایی شود می‌تواند به خوبی از خودش دفاع کند ولی من تا به حال هیچ گاه این کار را انجام نداده‌ام که از فنون خودم در خیابان استفاده کنم. البته خدا را شکر هیچ وقت پیش نیامده که یکی من را اذیت کند و بخواهم از این فنون استفاده کنم ولی اگر کسی اذیت کند، مجبور می‌شوم!
چالاکی: همه فکر می‌کنند کاراته ورزش خیلی خشنی است اما این رشته تنها در تاتامی خیلی خشن است.
ایسنا: در خانواده و در فامیل از شما به عنوان یک بانو که سمت ورزش‌های رزمی رفته چه صحبتی می‌شود؟ آیا این موفقیت‌ها باعث شده که بخواهند شما را به عنوان الگو به فرزندان خودشان معرفی کنند؟
عباسعلی: در بین دوستان و آشنایان، از من می‌خواهند که بچه‌هایشان را به ورزش کردن تشویق کنم. من ارتباط خوبی با بچه‌ها دارم. خودم نیز خوشحال می‌شوم که این کودکان را به سمت ورزش کردن سوق دهم.
ایسنا: آیا شده که بگویند یک زن نباید به سمت رشته‌های رزمی برود و شما را به دلیل حضور در رشته‌ای مانند کاراته نکوهش کنند؟
عباسعلی: خیر، این طور نشده است بلکه حتی من را مثال می‌زنند و می‌گویند که خیلی خوب است در مسابقه‌ها شرکت می‌کنید و مدال می‌گیرید و از بچه‌هایشان می‌خواهند که به چنین جایگاهی برسند چون واقعا شرایط فعالیت خانم‌ها خیلی متفاوت است. خانواده‌ام خیلی در این مدت من را تشویق کردند تا به اینجا برسم.
چالاکی: در مورد من هم چنین مسئله‌ای رخ نداده است. ۴ برادر و یک خواهر هستیم و همیشه خانواده‌ام حمایتم کرده است. کاراته را از خانواده‌ام آموخته‌ام و آن‌ها پشتیبانم بوده‌اند. همه آشنایان و فامیل پیگیر کارهای من هستند و همین برای من خیلی نیروبخش است. حتی یکی از عموهایم عکسم را در خانه‌اش زده و همیشه در مورد مسابقه‌هایم می‌پرسد.
ایسنا: چه شد که شما به عنوان یک دختر وارد ورزش شدید و در همان شروع، رشته‌ای مثل کاراته را انتخاب کردید که معمولا بانوان آن را انجام نمی‌دهند و خانواده‌ها هم با خشونت موجود در این رشته مخالف هستند؟
چالاکی: برادران بزرگتر من کاراته کار می‌کردند و پدر و مادرم هم مربی کاراته هستند. کاراته را از آن‌ها آموختم و اولین استادم هم مادرم بود. به صورت رسمی و حرفه‌ای از ۱۴ سالگی بود که به فعالیت در کاراته علاقه‌مند شدم.
ایسنا: در کاراته مبارزه کردن کدام ورزشکار را بیشتر از همه دوست دارید؟
عباسعلی: من سبک مبارزه جاسم ویشگاهی را دوست دارم.
چالاکی با کمی مکث: همان ۴ سال قبل هم گفتم که نوع مبارزه جاسم ویشگاهی را دوست دارم و این موضوع را به خودش هم گفته‌ام.
ایسنا: از مزایای قهرمانی در بازیهای آسیایی معاف شدن از سربازی است با توجه به اینکه شما خانم هستید، آیا این معاف شدن از سربازی را برای اعضای خانواده‌تان می‌شود استفاده کرد؟
عباسعلی: همه پسرهای خانواده ما به سربازی رفته‌اند و تا آنجایی هم که می‌دانم این قانون فقط برای آقایان است و ما نمی‌توانیم استفاده کنیم.
ایسنا: غیر از پاداش‌های نقدی دیگر مزایای قهرمانی در بازیهای آسیایی چه بوده است که از آن استفاده کرده‌اید؟
عباسعلی: مسئله ورود به دانشگاه بوده که از آن هم استفاده نکرده‌ام چون قبل از این با همان سهمیه قهرمان -ورزشکار وارد دانشگاه شده‌ام و هنوز هم نتوانسته‌ام لیسانس بگیرم. در تهران اصلا با من همکاری نمی‌کنند و واقعا اذیت شده‌ام. استرس این را دارم که به دانشگاه بروم و متوجه شوم که چند واحدم حذف شده و یا اجازه امتحان ندارم. گویا در دانشگاه آزاد اصلا به چشم نمی‌آیم و نمی‌دانند که من چه مشکلاتی دارم. به طور مثال قبل از رفتن به بازیهای آسیایی برای امتحان یک درس پیش مدیر گروه رفتم و گفتم که من در زمان امتحان در بازیهای آسیایی حضور دارم. اگر امکان دارد امتحان من را بعدا بگیرید و یا زمان دیگری را تعیین کنید. متاسفانه خیلی سرد برخورد کرد و گفت امکان ندارد. مسئولان دانشگاه حتی برای انتخاب واحد هم رفتار مناسبی با من ندارند و وقتی که گفتم برای انتخاب واحد در ایران نیستم گفتند یک نفر را بفرست تا برایت انتخاب واحد کند. من هم چون در اردوهای تیم ملی حضور دارم، کسی را نمی‌شناسم که بگویم برایم انتخاب واحد کند. متاسفانه مسئولان دانشگاه اصلا من را درک نمی‌کنند و حتی نامه‌های فدراسیون را هم قبول ندارند. من اصلا دوست ندارم بگویم که نزدیک بود به خاطر این مسئله گریه کنم. حتی برای آن‌ها توضیح دادم که چه کسی هستم و چه مدال‌هایی گرفته‌ام، با اینکه اصلا این کار را دوست ندارم. الان که از بازیهای آسیایی برگشته‌ام، با یکی از دوستانم در دانشگاه صحبت کردم و گفت که گویا مدیر گروه می‌خواسته پلاکارد تبریک برای تو نصب کند اما علی‌رغم این‌ها باز هم من استرس دارم که به دانشگاه بروم و متوجه شوم فلان درسم حذف شده است.
چالاکی: من ترم ۲ هستم ولی هنوز هم واحدهای ترم یک را می‌گذرانم. وقتی برای امتحان دادن به دانشگاه رفتم گفتند که وقتش گذشته و باید در زمان دیگری امتحان بدهی.
ایسنا: آیا برای کنار گذاشتن کاراته سقفی را برای خودتان در نظر گرفته‌اید و زمان خاصی را مد نظر دارید؟
عباسعلی: گفته بودم که اگر چند مدال را بگیرم از دنیای قهرمانی خداحافظی خواهم کرد اما با مدال‌هایی که گرفته‌ام قصد دارم این موفقیت را ادامه دهم. فعلا فکر نمی‌کنم کاراته را کنار بگذارم. جدا از اینکه انسان توانایی خاصی دارد و تا زمان خاصی می‌تواند ورزش کند، اما مطمئن باشید در اوج از کاراته می‌روم. هیچ وقت دوست ندارم در حالت ضعیف از کاراته بروم. این مدال طلای بازیهای آسیایی خیلی به من چسبید و دوست دارم ۴ سال بعد در بازیهای آسیایی اندونزی آن را تکرار کنم. ۲۴ ساله هستم و زمان دارم تا آن مدال را هم بگیرم.
چالاکی: از هیچ یک از مدال‌هایی که گرفته‌ام راضی نیستم و می‌خواهم مدال مد نظرم را بگیرم و بعد از آن از کاراته بروم. نمی‌خواهم هدفم را فعلا بازگو کنم چرا که هر زمانی اهدافم را گفته‌ام، رسیدن به آن هدف برایم سخت‌تر شده است.
ایسنا: یکی از موانع استمرار موفقیت در بانوان، پیوند زناشویی و گرفتاری‌های مربوط به آن است. در عین حال که بسیاری از ورزشکاران دختر ایران پس از ازدواج ورزش را کنار گذاشته‌اند، بوده‌اند کسانی مانند الهه احمدی که پس از ازدواج و حتی مادر شدن، دست از ورزش نکشیده‌اند. به این مساله فکر کرده‌اید؟
عباسعلی: قطعا کسی که به خواستگاری من می‌آید شرایطم را می‌داند. اول باید بگویم که فعلا به مسئله ازدواج فکر نمی‌کنم. البته شرایط برای آقایان سخت است که در اردوها و تمرین‌ها از خانم‌هایشان جدا شوند اما برای ما این طور نیست (خنده). سعی می‌کنم با یک فرد ورزشکار ازدواج کنم که واقعا من را درک کند و در ورزش قهرمانی در کنار من باشد.
چالاکی: فعلا فکری در این مورد نکرده‌ام اما سعی می‌کنم وقتی ازدواج کنم که ورزش قهرمانی را کنار گذاشته باشم و به زندگی شخصی‌ام برسم.
