بازگشت پرحاشیه به نیمکت تیم‌های پایه / وقتی حافظه قهرمانی در کاراته ایران فراموش می‌شود
در حالی که تیم‌های پایه دختران در سال گذشته با عملکردی تاریخی در قهرمانی آسیا، جایگاه کاراته ایران را ارتقا دادند، فدراسیون با تصمیمی بحث‌برانگیز و غیرمنتظره، هدایت این تیم‌ها را به گزینه‌ای سپرد که کارنامه‌ای پرحاشیه در تیم ملی بزرگسالان داشت. آیا قرار است بهای قهرمانی، حذف مربیان موفق باشد؟ یا باید این انتصاب را نشانه‌ای دیگر از چرخه تکراری رابطه‌محوری و نادیده گرفتن حافظه عملکرد دانست؟
به گزارش کاراته نیوز و به نقل از جهان ورزش تصمیم اخیر فدراسیون کاراته در انتصاب فرحناز ارباب به عنوان سرمربی تیم‌های پایه دختران، یادآور این پرسش جدی در جامعه کاراته کشور است: آیا مسیر موفقیت در کاراته، به جای استمرار و تقویت، قرار است با چرخه‌ای از بازگشت‌های بی‌حاصل جایگزین شود؟در شرایطی که تیم‌های دختران ایران در سال گذشته در مسابقات قهرمانی آسیا در مانیل فیلیپین با کسب پنج مدال طلا در سه رده سنی نوجوانان، جوانان و امید، یکی از بهترین کارنامه‌های تاریخ کاراته را رقم زدند، کنار گذاشتن مربیان موفقی چون ستاره موسوی و فاطمه چالاکی و جایگزینی آن با فردی که در دوره اخیر با چالش‌های مدیریتی و ناکامی فنی مواجه بوده، نه‌تنها عجیب، بلکه برخلاف الگوهای حرفه‌ای ورزش قهرمانی است.فرحناز ارباب، که سابقه آنچنان درخشانی در زمان قهرمانی ندارد، در آخرین تجربه مربیگری خود در تیم ملی بزرگسالان، شاهد خروج نامتعارف دو مربی از اردو (صمدی و زنگنه) و نتایجی ضعیف در بازی‌های آسیایی بود. همین مسأله موجب شد فدراسیون وقت، هدایت تیم را به گزینه دیگری واگذار کند. اما حالا، بی‌توجه به این گذشته نه‌چندان موفق، بازگشت او به نیمکت تیم‌های پایه شائبه‌هایی از رابطه‌محوری و چشم‌پوشی از دستاوردهای ملموس گذشته را تقویت می‌کند.
درس‌هایی از گذشته که فراموش می‌شوندیکی از دلایل اصلی موفقیت تیم‌های دختران در سال گذشته، تعیین کادر مشخص از ابتدا و فرصت کافی برای شناسایی و پرورش استعدادها بود؛ روشی که در این دوره نادیده گرفته شده است. کادر فنی سال گذشته با درایت، فرصت کافی، اردوهای هدفمند و تعامل سازنده با مربیان سازنده، ستون اصلی قهرمانی آسیا را ساخت.از سوی دیگر، این تصمیم جدید در شرایطی اتخاذ شده که صدها مربی سازنده در سراسر کشور، انگیزه خود را به‌واسطه این بی‌توجهی از دست می‌دهند. وقتی مسیر موفقیت جایگزین نمی‌شود، بلکه به ناگهان قطع می‌شود، مفهوم برنامه‌ریزی در ورزش زیر سوال می‌رود.مدیریت قهرمانی یا بازتولید ناکامی؟در دنیای حرفه‌ای ورزش، یک اصل همیشگی وجود دارد: “به ترکیب برنده دست نزن.” اما فدراسیون کاراته در شرایطی که نیازمند آرامش، تداوم و تقویت کادرهای موفق بود، به مسیری بازگشت که پیش‌تر آزموده و نتیجه‌اش تجربه شده است.در نهایت، امیدواریم فدراسیون کاراته با بازنگری در برخی تصمیمات اخیر، به جای بازگشت‌های پُرحاشیه، به ادامه مسیر مبتنی بر شایسته‌سالاری، حافظه عملکرد و تقویت تیم‌های برنده بیندیشد. چون سرمایه بزرگ کاراته ایران، اعتماد عمومی مربیان و ورزشکارانی‌ست که چشم‌به‌راه تصمیمات حرفه‌ای هستند.
