نادیده‌گرفتن اصل موفقیت / وقتی شش تاتامی با یک نگاه مدیریت می‌شود!
در مانیل فیلیپین، تیم‌های پایه کاراته ایران خوش درخشیدند. اما راز این موفقیت چه بود؟ و چرا امروز با تصمیمی عجیب، دقیقا همان مؤلفه موفقیت نادیده گرفته شده است؟ آیا باز هم می‌توان امیدوار ماند؟
به گزارش کاراته نیوز، یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت تیم‌های پایه ایران در مسابقات آسیایی مانیل، وضوح در ساختار فنی بود. سال گذشته، فدراسیون از ابتدای مسیر برای هر تیم، یک ترکیب فنی کامل و مستقل تعیین کرد. هر سرمربی و مربی، از قهرمانی کشور، اردوها تا انتخابی پایانی و اعزام روی یک رده سنی متمرکز بود؛ شناخت فردی، بررسی روانی، آنالیز دقیق مبارزات، تعامل مستمر با بازیکنان و ارتباط نزدیک با استان‌ها، همه در سایه این ثبات رقم خورد. نتیجه چه شد؟ تیم پسران امید پسران که امروز رقابت‌های قهرمانی کشور را پشت سر گذاشت در آسیا با ۴ طلا و یک برنز از ۶ فرصت، نتیجه قابل توجهی را کسب کرد. دختران امید و نوجوانان و جوانان نیز خوش درخشیدند.
اما حالا، با تصمیم تازه فدراسیون، همه این دستاوردها در معرض خطر است. مهدی عموزاده، قهرمان سابق و چهره پرافتخار کاراته ایران، به‌تنهایی مسئولیت هدایت سه رده سنی را برعهده گرفته است. در کنار وی خبری از مربیان تخصصی ثابت، تجربه زیسته اردو به اردو، و رصد فردی بازیکنان نیست. بلکه یک نفر، باید شش تاتامی را – آن‌هم در یک بازه کوتاه انتخابی – رصد کند.
پرسش اساسی اینجاست: *اگر موفقیت مانیل بر پایه “شناخت عمیق و تیم تخصصی”* بنا شد، چرا فدراسیون امروز آن فرمول را کنار گذاشته؟ آیا تنها بودن یک مربی در فرایند انتخاب، بازیکنان مستعد را نادیده نخواهد گرفت؟ آیا عدالت در انتخاب حفظ خواهد شد؟ آیا فرصت برای تعامل سازنده با مربیان استانی از بین نمی‌رود؟
وقتی از *”دست نزدن به ترکیب برنده”* صحبت می‌کنیم، فقط به نام‌ها اشاره نمی‌کنیم، بلکه به مدل موفقیت می‌پردازیم. موفقیت در رده‌های پایه نه در نام‌ها، بلکه در فرایندها نهفته است. فرایندی که امروز عملاً با مدل تک‌نفره، از هم گسسته است.
